◼ Λογοτεχνική σειρά διηγημάτων: Κλεφτές ματιές
Ξέρετε τι γίνεται όταν αποβιβάζεται ο κόσμος από τα στενά, δίπορτα λεωφορεία σε κεντρικούς σταθμούς του μετρό. Το πατείς με πατώ σε. Βιάζονται όλοι να μπουν πριν βγουν οι προηγούμενοι. Χαϊμός. Χαλασμός κόσμου. Εκεί πάνω στην πολυκοσμία βέβαια, στο στριμωξίδι, στο γαμοσταυρίδι και με τα νεύρα τσατάλι, ανθούν δύο φρούτα «εδώδιμα – αποικιακά»: οι πορτοφολάδες κι οι εφαψίες. Γνωστός μόρτης, κουτσαβάκι και μαχαιροβγάλτης, μπαίνει στη στάση Εφετείο και κατεβαίνει στην επόμενη Μετρό Αμπελόκηποι. Στη διαδρομή όλο και κάποιο πορτοφόλι, κάποιο λουσάτο κινητό θα έχει βουτήξει. Σήμερα όμως, Δευτέρα, μετά από πανσέληνο καραμπινάτη, δεν ήταν – ως φαίνεται – η τυχερή του μέρα. Με το που κατέβηκε σέρνοντας την τσάντα μιας φοιτήτριας όρμηξε αυτόκλητος υπερασπιστής ένας από τους γενναίους vigilanti που καραδοκούν παντού πανέτοιμοι να πατάξουν κάθε ανομία, ορμάει κατά πάνω του, του παίρνει την τσάντα, τον αρπάζει από το γιακά και φωνάζει έναν αστυνομικό που περνούσε από εκεί. Η φοιτήτρια πάει να μπει στο μετρό. Δεν έχει καταλάβει την απώλεια. Κάνει μια μηχανική κίνηση στο πλευρό της. Πανικοβάλλεται. Ψάχνει την τσάντα και δεν την βρίσκει. Οι περαστικοί την προτρέπουν να την ζητήσει από τον εκδικητή. Αυτή υπακούει, αφού προηγουμένως τον χαστουκίσει (!!!). Την ίδια στιγμή ο συλληφθείς παράνομος ουρλιάζει «ξεκωλιάρα» όχι προς το μέρος της φοιτήτριας αλλά προς το μέρος του χαστουκισμένου λάτρη του Νόμου και της Τάξεως. Ο λαός διχασμένος. Άνω-κάτω. Τι έχει συμβεί; Μα ποιος άρπαξε την τσάντα; Ποιος είναι ο ένοχος; Και ποιος ο αθώος; Τελικά ο αστυνόμος μεταφέρει δεμένους δύο αντί για έναν στο Τμήμα. Άντε μετά να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας. Εννοείται πως έσπευσα να τον υπερασπίσω (όχι τον κλέφτη, τον διαπομπευτή του). Αλλά έτσι όπως έχουμε γίνει τώρα όλοι, πώς να ξεχωρίσεις τον φονιά από τον σκοτωμένο; Δεν πιστεύουμε πια στα μάτια και στ' αυτιά μας. Γιατί πολλές φορές διαπιστώσαμε πως «τα φαινόμενα απατούν». Και κάθε φορά που συλλαμβάνουν έναν ειδεχθή εγκληματία, όλοι στην πολυκατοικία «πέφτουν από τα σύννεφα». Μα πάλι ανθρώπους βρέχει;
Δημιουργός: Δρ. Κωνσταντίνος Μπούρας
Ξέρετε τι γίνεται όταν αποβιβάζεται ο κόσμος από τα στενά, δίπορτα λεωφορεία σε κεντρικούς σταθμούς του μετρό. Το πατείς με πατώ σε. Βιάζονται όλοι να μπουν πριν βγουν οι προηγούμενοι. Χαϊμός. Χαλασμός κόσμου. Εκεί πάνω στην πολυκοσμία βέβαια, στο στριμωξίδι, στο γαμοσταυρίδι και με τα νεύρα τσατάλι, ανθούν δύο φρούτα «εδώδιμα – αποικιακά»: οι...
Έσφιγγα με δύναμη τα βλέφαρα μου μήπως και μπορέσω να κοιμηθώ μια στάλα, μα εκείνα τα κόκκινα σαν φράουλες χείλη που εξερευνούσαν σπιθαμή προς σπιθαμή το κορμί μου είχαν σφηνώσει στο μυαλό μου.
Ο Χ. κοίταζε από το παράθυρο του δωματίου του τη φωτεινή μέρα του Σεπτέμβρη. Είχε βρέξει την προηγουμένη και τα χρώματα του κήπου έλαμπαν.
Στεκόταν εκεί καθιστή με ένα γλυκό χαμόγελο στα χείλη και στο πλάι της ο παππούς μου όρθιος με το τσιγκελωτό μουστάκι του, όμορφος άντρας, η φωτογραφία τους κιτρινισμένη από τον καιρό σε μια κορνίζα σε περίοπτη θέση στο σαλόνι μας, δίπλα στα βραβεία του γιου τους του Σπύρου, διακεκριμένου δημοσιογράφου και λαογράφου της Θράκης.
Ήμουνα που ήμουνα συγχυσμένος μετά από ένα ερωτικό καυγαδάκι… τι τα θέλω εγώ παρόμοια μπλεξίματα σε τέτοια ηλικία; Να πάθω καν'α έμφραγμα, να πάθω εγκεφαλικό και να κυκλοφορώ ανάπηρος στα θέατρα; Δεν λέει! «Ήτανε στραβό το κλήμα, το έφαγε κι ο γάϊδαρος κι αποστραβώθηκε».
Αυθεντικός διάλογος έξω από τις τουαλέτες (μπροστά από την ψύκτη) τρίτου ορόφου μεγάλου κτηρίου γραφείων (αστραφτερού – μέταλλο και γυαλί):
Οι μυστικές ιστορίες του Οθέλλου Ηστ
Έλα μου, έκφραση συνηθισμένη για όλους τους άλλους, στο δικό μου κόσμο όμως δυο λέξεις αγαπημένες που σηματοδοτούν μια ολόκληρη ζωή γεμάτη όνειρα, πάθος και έρωτα....
◼ Δείτε στη συνέχεια σειρά επιλεγμένων πρωτότυπων λογοτεχνικών κειμένων,
που έγραψαν οι συνεργάτες μας για να σας
κρατήσουν συντροφιά αν σας αρέσει το διάβασμα.
● Για να διαβάσετε παρακάτω οποιοδήποτε λογοτεχνικό κείμενο σας ενδιαφέρει κάντε κλικ πάνω του.
