Τα χείλη της Ντοντός

Έσφιγγα με δύναμη τα βλέφαρα μου μήπως και μπορέσω να κοιμηθώ μια στάλα, μα εκείνα τα κόκκινα σαν φράουλες χείλη που εξερευνούσαν σπιθαμή προς σπιθαμή το κορμί μου είχαν σφηνώσει στο μυαλό μου.

Φαντασιωνόμουν πως βρισκόμουν σε μια απόμακρη πρασινογάλαζη ακρογιαλιά που μοσχοβολούσε θυμάρι και εγώ σαν παιδί να χτίζω αμέριμνος πύργους ψηλούς, απόρθητους στην άμμο, και ξάφνου ατενίζοντας το πέλαγος τη θωρούσα από μακριά να έρχεται αργά βασανιστικά από τα βάθος του ορίζοντα για να μου σφίξει απαλά το χέρι και να με πάρει μακριά στο δικό της κόσμο.

Οι δυο μας συντροφιά πλάι-πλάι χαϊδεύοντας τα κύματα στην ακρογιαλιά, θα ονειρευόμασταν κόσμους μακρινούς, καθώς θα καλούσαμε να παιδευτούν τα κορμιά μας μαζί με τις σάρκες μας και να σφιχταγκαλιάζονται για αιώνες και χρόνια μέχρι να γίνουν ένα.

Θα σμίγαμε πάντα μέσα στα καταγάλανα νερά ως προσευχή στον θεό Έρωτα και τον Ποσειδώνα. Το ταξίδι μας μας μακρινό και ίσως παντοτινό θα όργωνε θάλασσές και ωκεανούς, βουνά απάτητα που θα φιλοξενούσαν κάθε κόμματι της αγάπης μας.

Το ξύπνημα ήταν βαρύ σήκω Στρατή ήρθε η ώρα η δουλειά σε περιμένει, άφησα το κρεβάτι έπλυνα το πρόσωπό μου γρήγορα-γρήγορα και ξεκίνησα για το γραφείο, καλά τα όνειρα αλλά έπρεπε να φάμε κιόλας, η μάνα μου -μέναμε μαζί από τότε που πέθανε ο πατέρας μου- μου έφτιαξε κολατσιό μια φέτα ψωμί με μερέντα και φρέσκο βούτυρο για να το πάρω μαζί μου, όπως θα έκανε κάθε Ελληνίδα μάνα για τον κανακάρη της.

Έφτασα στη στάση του μετρό κατέβηκα τα σκαλιά τρέχοντας και πήρα το τρένο για το Σύνταγμα αν προλάβαινα να κλείσω λιγάκι τα μάτια μου πάνω στο βαγόνι θα συνέχιζα το ονειρικό ταξίδι μου αν όχι στο σκόλασμα ίσως ή αλλιώς ραντεβού με τη Ντοντό το βράδυ, καθώς θα κλείνω τα βλέφαρα μου αργά σαν να κόβω εισιτήριο για τα όνειρά μου που θα έχουν αφετηρία το κρεβάτι μου και τελικό προορισμό τα χείλη της.

Δημιουργός: Ζεχερλής Μιχάλης