Προβολές

Οι ψυχολογικοί μηχανισμοί μερικών ανθρώπων είναι τόσο προβλέψιμοι! Ειδικά, άμα τους ξέρεις καλά μέσα στα χρόνια. Ή όταν είναι τόσο νευρωτικοί που κάνει μπαμ η υστερία τους και το θερμόμετρο χτυπάει κόκκινο.

Νευρική κυρία, θεατράνθρωπος, λέμε τώρα, ακόλουθος κάθε σημαντικού ανθρώπου στον Χώρο των Γραμμάτων και των Τεχνών, εφ' όσον τη θεωρούσε γραφική και της το επέτρεπε και διασκέδαζε μαζί της… Όταν λοιπόν αυτή η καλή κυρία που διέδιδε κάτι ανυπόστατες φήμες για τον εαυτό της, ότι δήθεν ανήκε στη βασιλική οικογένεια …της Βουλγαρίας… Όταν λοιπόν, λέγω, η εν λόγω έκοψε το κάπνισμα με εντολή θεράποντος ιατρού γιατί δεν θα τον γλίτωνε τον καρκίνο στο πνεύμονα και τότε… «θα έχανε η Βενετιά βελόνι»… θα «βάζαμε τον κόπανο να κλαίει» και «Θα τα βάφαμε μαύρα» (που λέει ο λόγος)…Αυτή το γύρισε στον καφέ (σκέτο, χωρίς ζάχαρη, ζαχαρίνες και τα λοιπά γλυκαντικά, αφού έκανε δίαιτα προκειμένου να μην χάσει την πολυπόθητη σιλουέτα της – νόμιζε!!! Έγινε λοιπόν πιο νευρική, πιο αγχωμένη (κι αγχωτική), έπαψε να είναι χαριτωμένη και το κυριότερο: δεν έβαζε γλώσσα μέσα της! Σα να «είχε φάει γλιστρίδες» και να μην μπορεί να αποσώσει άλλος έναν λόγο. «Η γλώσσα της πήγαινε ροδάνι» και να φανταστείς (πως όπως έλεγε η ίδια δημιουργώντας τον δικό της μικροαστικό μύθο) «άργησε να μιλήσει» και μετά τα είπε όλα μονοκοπανιά χωρίς να λέει να σταματήσει. Δεν προλάβαινε να σταυρώσει άλλος κουβέντα. Τον αποστόμωνε στην δεύτερη ή και στην πρώτη λέξη ακόμα που προλάβαινε ο ταλαίπωρος πλησίον να αρθρώσει. Το κακό παράγινε, έλα μου όμως που ήτανε διαπλεκόμενη και χωμένη παντού στα πολιτιστικά μας πράγματα. Μέχρι και σύμβουλος υπουργού είχε φτάσει. «Μαζί τα φάγανε». Έκανε τη μπάζα της για αιώνες. Όταν όμως άρχισε η παρακμή (έφτασαν τα γεράματα, οι πλαστικές απέτυχαν, το μόνιμο μακιγιάζ την έκανε να μοιάζει με τον θλιβερό κινηματογραφικό Joker) τότε ήταν που άρχισαν τα δύσκολα (για όλους μας – αλλά πρωτίστως για δαύτηνα). Γιατί εμφανίστηκε «καινούργιο κρέας στην πιάτσα» (όπως λένε στους καλλιτεχνικούς κύκλους), ήτοι νέοι και νέες «έτοιμοι για όλα». Φρεσκάδια με τα …ούλα τους. Τότε η εν λόγω κυρία δεν άντεξε τον συναγωνισμό κι άρχισε να παραληρεί ασύστολα. Του ασυστόλου δηλαδή.

Μια μέρα των ημερών όμως (γιατί πάντα έρχεται αυτή η μέρα) «βρήκε το δάσκαλό της». Ή μάλλον, τη δασκάλα της. Γιατί η άλλη σιτεμένη πρώην βίζιτα δεν ήθελε να το βάλει κάτω και να δηλώσει υποταγή στην …αρχαιοτέρα με αποτέλεσμα να ανταγωνίζονται σε φλυαρία, αμετροέπεια κι εκρηκτικότητα. Ετούτη η απαράδεκτη κατάσταση κράτησε πολύν καιρό μέχρι που…

Τη μοιραία μέρα είχαν καταναλώσει αμφότερες δύο με τρία λίτρα καφέ φίλτρου, δεν είχαν φάει τίποτα κι η γηραιοτέρα είχε χτυπήσει και δύο διπλά κονιάκ ξεγυρισμένα. Η περί ου ο λόγος είχε σταματήσει στα δύο, γιατί «το κονιάκ έχει πολλές θερμίδες και παχαίνει».

Ήτανε, που λέτε, ζαλισμένη (από το ποτό και τις καταχρήσεις), την βρήκε η άλλη μπόσικη κι έκανε μία μπασιά («εντράτα» το λέμε αυτό στο θέατρο) που θα μας μείνει αλησμόνητη η ακόλουθη σκηνή.

Μπήκε λοιπόν στο φουαγιέ του μικρού «θεάτρου δωματίου» την ώρα που τέλειωνε η πρόβα κι ο σχιζοφρενής εγκληματικός και βίαιος σκηνοθέτης ριχνόταν αποκαμωμένος σε μια παμβρώμικη μπερζέρα (της γιαγιάς του) κρατώντας την εφημερίδα ανάποδα, κάνοντας πως διαβάζει. 

Δεν τολμούσε να του πεις τίποτα γιατί ήταν τζώρας (πέθανε τώρα) και «δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του». Αλίμονό σου αν έφερνες αντίρρηση, αν ψέλλιζες κάτι σε λάθος στιγμή. Θα σε έπαιρνε και θα σήκωνε και θα το μετάνιωνες πικρά που είχες το θράσος ν' ανοίξεις το ρημάδι, το απύλωτο στόμα σου.

Δεν ίσχυε όμως το ίδιο για τη νεοφερμένη. Με δαύτηνε έκανε (ακόμα) χάζι. Είχε πίστωση χρόνου, ως φαίνεται. Μέχρι να «γίνουνε μπίλιες», βέβαια, «να χεστούνε», να ξεχεστούνε, να σουρομαδηθούνε και να κόψουνε (ίσως) κάθε επαφή. Αυτό προϋποθέτει όμως κάποιου είδους φιλότιμο, μια κάποια αίσθηση αξιοπρέπειας, μια μίμηση αρετής τέλος πάντων, που – ως φαίνεται – κανείς από τους δύο δεν διέθετε σε αυτόν τον απόλυτα ρυπαρό χώρο με τους διεφθαρμένους από την ψευδαίσθηση της εξουσίας κλόουν.

Η «νεαρά» σιτεμένη άρχισε να ρολάρει. Να παραληρεί. Να περιαυτολογεί. Να κατηγορεί τους πάντες (που δεν ήτανε παρόντες). Να συκοφαντεί. Να βωμολοχεί. Να ουρλιάζει. Να καμώνεται και να χτυπιέται σαν μαϊμού σε πανηγύρι. Η άλλη, η «πρώτη τη τάξει» στο χαρέμι (στην αυλή, μάλλον), την κοιτούσε στην αρχή απαθώς, ξαπλωμένη αδέξια σε έναν καναπέ που του είχε φύγει το ένα πόδι. «Στα μαξιλάρια ξαπλωμένη μασώντας τη μαστίχα» (για να θυμηθούμε τον μεγάλο Βάρναλη).

Κάποια στιγμή αντιληφθήκαμε όλοι, απαξάπαντες που λένε, καταλάβαμε – ακόμα κι οι πιο χαζοί από εμάς – πως το πράγμα είχε παραγίνει και πως παρακολουθούσαμε (εκόντες-άκοντες) το πιο κακόγουστο «Ημερολόγιο ενός τρελού» από την πλέον αδέξια ύπαρξη πάνω στη γη.

Τότε είναι που το …δράμα έληξε άδοξα. Η αρχιτσατσά, η κυρία του κυρίου (λέμε τώρα – αφού αυτός τον έπαιρνε ασυστόλως και καύλωνε μόνο από πίσω και πάντα με σαδομαζοχιστικό τρόπο), η γηραιά σιτεμένη, «πρώην πλουσία και πρώην όμορφη», όπως δήλωνε η ίδια, έβαλε τη νεαρά, τη θρασυτάτη εκείνη ύπαρξη στη θέση της με ένα αμίμητο:

• Μα πάρε και κανένα ηρεμιστικό, γλυκιά μου! Καμιά φορά πιάνουν. Θα δεις καλό.
• «Εξ ιδίων κρίνεις τα αλλότρια», αντεπετέθη η γλωσσοκοπάνα.

Εκεί έληξε μάλλον άδοξα το ευτυχο-ατυχές συμβάν, αφού ήταν η ώρα του φαγητού, του δείπνου κι όλοι είχαμε λυσσάξει από την πείνα και τις άτσαλες δίαιτες.

Η χαμένη σε αυτή την μο(υ)νομαχία διέθετε αρκετή ευφυΐα προκειμένου να γυρίσει τη σκηνή υπέρ της και να αυτοσαρκαστεί:

• Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας. Μπορείτε να χειροκροτήσετε μετά. Είναι από ένα κείμενο που γράφω τώρα. Μου έχει γίνει εμμονή και το ….προβάρω όπου μπορώ. Με συγχωρείτε. Θεωρήστε πως έχετε να κάνετε με την Γκρέτα …Αγάρμπω και με τον …Άλλα αντ' άλλων, ταυτόχρονα.
• Είναι τόσο διπλωμάτης η πουτάνα! Ψιθύρισε δυνατά (επίτηδες, έτσι ώστε να ακουστεί ακόμα κι από τους βαρήκοους. Τάδε έφη η παλαίμαχος και «πρώτη κυρία επί των τιμών» ανταγωνίστρια της νεοφερμένης φιλοδόξου τραγελαφικής υπάρξεως.

Εξάλλου, έχω κάνει κολλάζ, ψηφιδωτό, αμάλγαμα από διάφορες εκκεντρικές και σαλεμένες υπάρξεις που δεν με κάνουν ποτέ να πλήττω και γι' αυτό κρατώ επαφή και τις κάνω παρέα, αφού κι εφ' όσον και για όσο χρονικό διάστημα εκείνες επιμένουν – μετά τις πετώ στην ανακύκλωση του μυαλού μου – όλο και κάποια άλλη σαλεμένη ύπαρξη θα βρεθεί στο δρόμο μου, κάποιος υπερφίαλος δοκησίσοφος με υπερτροφική ιδέα για τον εαυτό του και διογκωμένη παράνοια μεγαλείου – γιατί πρέπει να σας το ομολογήσω: με τους σοβαροφανείς μικροαστούς βαριέμαι, φρικάρω και πλήττω, «ανιώ τας φρένας», που έλεγαν (;) κι οι αρχαίοι…