Ο φθόνος ομοτέχνων και αντιτέχνων

Δεν πα' να λένε (και να γράφουν) ό,τι θέλουν.

Ο φθόνος τους με ενίσχυσε, με πείσμωσε, με ανάγκασε να πάω πάρα πέρα, εκεί που δεν θα έφτανα ποτέ από μόνος μου. Τους ευγνωμονώ.

Επισυνάψεις

Γράφω ποιήματα

Για να μην πεθάνω,

Διηγήματα για να μην

Χαθώ,

Θεατρικά για να

Επικοινωνήσω,

Μυθιστορήματα

Για να από-

Ξεχαστώ.

Και καλά οι ομότεχνοι. Έχουν – ίσως – έναν λόγο, «έννομο συμφέρον» το λένε, ή με άλλα λόγια «δυο γαϊδούρια σε ένα αχούρι δεν χωράνε». Αλλά οι άλλοι, οι άσχετοι, που έχουν άλλου είδους ταλέντα, κάνουν άλλες δουλειές, αλλότριες και δεν υπάρχει περίπτωση (ακόμα και να ήθελες, λέμε τώρα) να μπεις στα χωράφια τους… εκείνοι οι ταλαίπωροι τι ζόρι τραβάνε με εσένα και τις επιδόσεις σου;

Είχαμε ένα συμμαθητή στο Λύκειο Αρρένων Αμαρουσίου το 1978, που ήθελε να γίνει …ρεμπέτης κι όχι οικοδόμος, όπως οι γονείς του. Εν τέλει έγινε θυρωρός σε πολυκατοικία στην Κυψέλη.

Σε μια σχολική εκδρομή πρέπει να άκουσε (ή να είδε σε φωτογραφία) την βιβλιοθήκη που είχα τότε στο σπίτι μου κι εζήλεψε. Εζήλεψε πολύ. Δεν ρώτησε όμως πώς μάζεψα χρήματα από το χαρτζιλίκι μου κι αγόρασα (ήδη από το δημοτικό σχολείο) όλα εκείνα τα βιβλία, συνήθως μεταχειρισμένα.

Έτσι κανόνισε με κάποια αφορμή, να διαβάσουμε τάχατες μαζί, να έρθει στο σπίτι μου, να ψάξει όλα τα βιβλία μου για να βρει τσόντες (δεν βρήκε, φυσικά) και φεύγοντας μού έβγαλε όλη την κακία του. Την αμέσως επόμενη μέρα είπε ψέματα πως ήρθε τάχατες στο σπίτι μου και δεν είχα καθόλου εξωσχολικά βιβλία. Έτσι γέγονα για μια ακόμα φορά θύμα προπηλακισμών, ειρωνείας [δεν είχε ακόμη τότε επινοηθεί η λέξη bullying, αλλά εγώ το υπέστην παντοιοτρόπως].

Τελικά βγήκα πρώτος από την τάξη μου, πήρα μάλιστα κι ένα χρηματικό βραβείο από έναν τοπικό ευεργέτη (μαζί με τον δεύτερο και τον τρίτο κατά σειράν αριστούχο), μπήκα στο Πολυτεχνείο και τον ξέχασα αυτόν τον ευγενή συμμαθητή.

Μέχρι που τον συνάντησα, γνωστός πια, με είχε δείξει και η τηλεόραση, το ραδιόφωνο έπαιζε συχνά συνεντεύξεις με την χαρακτηριστική ένρινη φωνή μου, κι εκείνος ήταν ο ταξιτζής που με πήρε ένα πρωί από την Χαριλάου Τρικούπη κοντά στο σπίτι μου.

Δεν τον αναγνώρισα, εκείνος όμως βρήκε την ευκαιρία να χύσει ξανά το δηλητήριό του: «Πώς πάνε τα βιβλία; Πολλαπλασιάζονται;». «Ναι, έχουν καταλάβει ήδη 144 τετραγωνικά κι εγώ κοιμάμαι στο δώμα. Δεν έχω πού να βάλω τα ρούχα και τα παπούτσια μου. Και τις ντουλάπες βιβλιοθήκες τις έχω κάνει. Και το πατάρι…», τον ρούμπωσα, χωρίς να θυμάμαι ακριβώς ποιος ήταν. Τα δυσάρεστα τα σβήνω. Delete + empty trash. Εδώ δεν θυμάμαι μήτε το επώνυμο τής πρώτης ερωμένης μου. Επίσης συμμαθήτριας. Όλγα τη λέγανε. Κι όταν έφυγε έτσι ξαφνικά, χωρίς καμιά εξήγηση να πάει να σπουδάσει στην Ιταλία – γιατί αυτό ήτανε ανέκαθεν το όνειρό της – και τσαλαπάτησε τα όνειρά μου για κοινή ζωή, την έσβησα από τη μνήμη μου. Όποιος/όποια από την τότε μακρινή εποχή μπορεί να με πληροφορήσει το επώνυμό της ή για το μέλλον της, παρακαλώ να το πράξει, έτσι για να μην μείνω με την απορία.

Ομότεχνοι κι αντίτεχνοι, παρακαλώ μισήστε με, ζηλέψτε με, φθονήστε με. Είναι ο καλύτερος τρόπος να με πεισμώσετε και να πολεμήσω με νύχια και με δόντια να γίνω καλύτερος από τον σημερινόν εαυτόν μου.

Και τα κατάφεραν!!! Γιατί αμέσως μετά ακολουθεί η….

Δρ. Κωνσταντίνος Μπούρας