◼ Λογοτεχνική σειρά διηγημάτων: Κλεφτές ματιές
⚊ Μια μελαγχολική ιστορία ⚊
Η Ελπίδα, μια νεαρή ζωγράφος με μάτια γεμάτα μελαγχολία, περιπλανιόταν στους σκοτεινούς δρόμους της πόλης, όπου οι σκιές χόρευαν σαν φαντάσματα. Οι στίχοι από τις «Μαύρες Ψυχές», σαν μια μελωδία θλίψης, αντηχούσαν στο μυαλό της, καθώς σχεδόν καθημερινά σκοντάφτε σε "μαύρες ψυχές" - ανθρώπους γεμάτους πικρία και απογοήτευση. Κάθε βλέμμα, κάθε λέξη, ήταν μια υπενθύμιση του πόνου που κουβαλούσε μέσα της. "Αλόγιστες σκληρές φωνές" έσκιζαν τη σιωπή, φωνές κεντημένες με οργή και απελπισία, αντικατοπτρίζοντας το χάος που επικρατούσε στη δακρυσμένη ψυχή της. Η Ελπίδα ένιωθε σαν να βυθίζεται σε μια δίνη αρνητικότητας, χωρίς καμία ελπίδα διαφυγής.
Η ζωή της Ελπίδας έμοιαζε με "κινουμένη άμμο", ασταθής και απρόβλεπτη. Οι στιγμές γλιστρούσαν μέσα από τα δάχτυλά της, αφήνοντας πίσω τους μια αίσθηση κενού και αβεβαιότητας. Η μόνη της συντροφιά ήταν οι "πικρές αμυγδαλιές", δέντρα που άνθιζαν με λευκά λουλούδια, αλλά απέπνεαν μια μυρωδιά πικρή, σαν την ίδια της την ύπαρξη. Η Ελπίδα ένιωθε μια βαθιά σύνδεση με αυτά τα δέντρα, καθώς και οι δύο κουβαλούσαν μια κρυφή θλίψη.
Μέσα σε αυτό το σκοτάδι, η Ελπίδα "ταξίδευε μέσα στις σκοτεινές φωνές", αναζητώντας μια διέξοδο, μια αχτίδα φωτός. Ανακάλυψε ότι οι "μικρές χαρές", οι απλές στιγμές ομορφιάς και αγάπης, ήταν σαν ένα καταφύγιο, μια όαση μέσα στην έρημο. Ένα χαμόγελο, μια ζεστή αγκαλιά, μια όμορφη μελωδία - αυτές οι μικρές στιγμές ήταν αρκετές για να της δώσουν δύναμη να συνεχίσει.
Ωστόσο, η Ελπίδα δεν ήταν αφελής. Γνώριζε ότι οι "μικρόψυχες καρδιές" των ανθρώπων γύρω της ήταν γεμάτες φθόνο και κακία. Έτσι, αποφάσισε να παίξει ένα παιχνίδι μαζί τους, να "απατήσει" τις μικρόψυχες καρδιές τους, κρύβοντας τον πόνο της πίσω από ένα χαμόγελο, μετατρέποντας την αδυναμία της σε δύναμη. Η Ελπίδα έμαθε να ελέγχει τα συναισθήματά της, να φοράει μια μάσκα χαράς, ενώ μέσα της έκρυβε μια καταιγίδα θλίψης.
Μέσα από την τέχνη της, η Ελπίδα άρχισε να μεταμορφώνει το
σκοτάδι σε φως, τη θλίψη σε ελπίδα. Οι πίνακές της, γεμάτοι χρώματα και
συναισθήματα, έγιναν ένα καταφύγιο για τις "μαύρες ψυχές" που
συναντούσε, μια υπενθύμιση ότι ακόμα και μέσα στο σκοτάδι, η ομορφιά και η
ελπίδα μπορούν να ανθίσουν. Η Ελπίδα άρχισε να βλέπει την τέχνη της ως ένα μέσο
θεραπείας, όχι μόνο για τον εαυτό της, αλλά και για τους άλλους.
Και έτσι, η Ελπίδα, η ζωγράφος με την πικρή καρδιά, έγινε ένας φάρος φωτός για όσους περιπλανιόντουσαν στο σκοτάδι, ένα σύμβολο ελπίδας
και ανθεκτικότητας. Η ιστορία της έγινε ένας ύμνος για την
ανθρώπινη δύναμη και την ικανότητα να μεταμορφώνει τον πόνο σε ομορφιά.
Δημιουργός: Μιχάλης Ζεχερλής
◼ Το διήγημα «Μαύρες Ψυχές: Η Σιωπηλή Κραυγή» εμπνέεται από το ομώνυμο ποίημα, μέρος της συλλογής «Αντίλαλοι».
Η Ελπίδα, μια νεαρή ζωγράφος με μάτια γεμάτα μελαγχολία, περιπλανιόταν στους σκοτεινούς δρόμους της πόλης, όπου οι σκιές χόρευαν σαν φαντάσματα. Οι στίχοι από τις «Μαύρες Ψυχές», σαν μια μελωδία θλίψης, αντηχούσαν στο μυαλό της, καθώς σχεδόν καθημερινά σκοντάφτε σε "μαύρες ψυχές" - ανθρώπους γεμάτους πικρία και απογοήτευση. Κάθε βλέμμα, κάθε λέξη,...
«Η ζωή είναι αυτό που συμβαίνει ενώ είσαι απασχολημένος κάνοντας άλλα σχέδια.» - Τζον Λένον.
Στη σιωπηλή αγκαλιά της νύχτας, το φεγγάρι έλουζε με το απαλό του φως το αρχοντικό της πιο πλούσιας οικογένειας της Φιγαλίας. Στα ψηλά παράθυρα του, οι κουρτίνες λίκνιζαν σαν φαντάσματα, κρύβοντας μυστικά και φόβους της Αρχόντισσάς του σπιτιού την Άρτεμη, μιας γυναίκας με ομορφιά που θύμιζε αρχαίο άγαλμα, με μάτια γαλανά που έκρυβαν τη θλίψη βαθιά...
Ξέρετε τι γίνεται όταν αποβιβάζεται ο κόσμος από τα στενά, δίπορτα λεωφορεία σε κεντρικούς σταθμούς του μετρό. Το πατείς με πατώ σε. Βιάζονται όλοι να μπουν πριν βγουν οι προηγούμενοι. Χαϊμός. Χαλασμός κόσμου. Εκεί πάνω στην πολυκοσμία βέβαια, στο στριμωξίδι, στο γαμοσταυρίδι και με τα νεύρα τσατάλι, ανθούν δύο φρούτα «εδώδιμα – αποικιακά»: οι...
Έσφιγγα με δύναμη τα βλέφαρα μου μήπως και μπορέσω να κοιμηθώ μια στάλα, μα εκείνα τα κόκκινα σαν φράουλες χείλη που εξερευνούσαν σπιθαμή προς σπιθαμή το κορμί μου είχαν σφηνώσει στο μυαλό μου.
Ο Χ. κοίταζε από το παράθυρο του δωματίου του τη φωτεινή μέρα του Σεπτέμβρη. Είχε βρέξει την προηγουμένη και τα χρώματα του κήπου έλαμπαν.
