◼ Από τη σειρά: Δια χειρός Μιχαήλ
⚊ Αφήγημα ⚊
Ώρες, ώρες νιώθω τόση πλήξη, γραφείο, σπίτι, σπίτι, γραφείο και άντε πάλι από την αρχή και αυτές πάλι οι ανούσιες συναντήσεις με δήθεν φίλους που γύρω από ένα τραπέζι προσπαθούν να συνυπάρξουν οι ψυχές τους, και εκείνα τα ψεύτικα χαμόγελα τους με διαολίζουν φίλε, όσο για την υποκρισία, τους, πως δήθεν περνούν έξοχα, υπέροχα ενώ βαριούνται αφόρητα, και απλά έπρεπε να ήταν παρόντες μήπως και τους χαλάσουν το προξενιό με κάνει έξαλλο πια.
Αυτοί έρωτες πάλι πιο ρηχοί από ποτέ, λες και ακολουθούν την εποχή μας κατά γράμμα.
Άσε που δεν μπορείς να μιλήσεις σε γυναίκα πια, γιατί κινδυνεύεις από μήνυση μέχρι ξυλοδαρμό αναλόγως πόσο την έχουν συνεπάρει τα σημεία των καιρών.
Ούτε Ασπίδες, ούτε βέλη ούτε τόξα αρμόζουν στην εποχή μας, ο θεός έρωτας τα πέταξε και όπου φύγει, φύγει, κρύφτηκε στον Όλυμπο και δεν θέλει ούτε να ξεμυτίσει σε αυτό τον κόσμο που το μοναδικό συναίσθημα που έχει αξία είναι το χρήμα.
Με έναν άοπλο έρωτα δεν σε σώζει ούτε η ασπίδα του Θεού Άρη αλλά ούτε και καμιά άλλη ασπίδα. Λιώνουν κάτω από το βάρος της μιζέριας, της φτώχειας των ψυχών και της ισόπεδης καρδιάς.
Κάθισα πιο αναπαυτικά στο ταξί, πήγαινα να συναντήσω κάποιους τέτοιους δήθεν φίλους που γύρω, γύρω από ένα τραπέζι θα φλυαρούμε άσκοπα ατέλειωτες ώρες για άλλη μια φορά δίχως σκοπό και τελικά δίχως και κανένα νόημα. Τελικά ούτε και σήμερα θα γλιτώσω από αυτήν την ανυπόφορη πλήξη.
Δημιουργός : Μιχάλης Ζεχερλής
Φέτος το καλοκαίρι δεν βρήκα ούτε μια σταλίτσα χρόνο για να πραγματοποιήσω την τρελή μου επιθυμία να τελειώσω το βιβλίο που αγόρασα πριν τρεις ολόκληρους μήνες, αλλά λίγο πριν τελειώσει ο Σεπτέμβρης αποφάσισα επιτέλους να το διαβάσω, λίγες σελίδες από την αρχή του όλο κι άλλο είχα προλάβει να ξεφυλλίσω.
Θολή μέρα η σημερινή, η ομίχλη σου τρυπά τα κόκαλα και η παγωνιά πλάκωσε όλη την πόλη, παραμονή Χριστουγέννων σήμερα, χωρίς παιδικές φωνές, χωρίς κάλαντα που θα σκορπούσαν μια μικρή ελπίδα στο θολερό απόκοσμο τοπίο μιας ερημικής πόλης.
Δεν υπάρχει κάποια εισαγωγή ούτε θα δρέψει δάφνες λογοτεχνικού κείμενου το σημείωμα αυτό.
«Έλα μου» έκφραση συνηθισμένη για όλους τους άλλους, στο δικό μου κόσμο όμως δυο λέξεις αγαπημένες που σηματοδοτούν μια ολόκληρη ζωή γεμάτη όνειρα, πάθος και έρωτα.
Έχει μέρες τώρα που κάθομαι στο μικρό μου μπαλκονάκι τα βράδια και παραμονεύω πότε θα ξεμυτίσει το φεγγάρι από τα σύννεφα για να πιάσουμε την κουβεντούλα για κόσμους μακρινούς που επισκέφτηκε, για πρίγκιπες που φαρμακωθήκαν για τον έρωτα και για κυράδες που αγάπησαν και έμειναν μονάχες.
Κάποια στιγμή στη ζωή σου διαπιστώνεις ότι κάποια πράγματα, καταστάσεις και συναισθήματα έχουν λάβει ένα οδυνηρό τέλος, εσύ το αρνείσαι και ψυχορραγούν γιατί δεν θέλεις να παραδεχτείς ότι επένδυσες σε συναισθήματα σε χρόνο και κόπο και ήταν ατελέσφορα. Το να τα κρατάς όμως ζωντανά με ενέσεις προσδοκίας παρόλο που γνωρίζεις ότι ζουν μόνο μέσα στα...
Τρίποντα με μαγεμένες νότες
ℳ Έμμετρη ποίηση
🔒 Μόνο για τα μέλη μας
