Ειδική άδεια για διακοπή ίντερνετ (για δημόσιους και ιδιωτικούς υπαλλήλους)

Αυθεντικός διάλογος έξω από τις τουαλέτες (μπροστά από την ψύκτη) τρίτου ορόφου μεγάλου κτηρίου γραφείων (αστραφτερού – μέταλλο και γυαλί):

- Κι εσείς δεν έχετε ίντερνετ;

- Ναι. Κι εσείς; Α, γι' αυτό είμαστε όλοι στο διάδρομο!

Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε; Αν όχι, ακούστε το λοιπόν:

Στην τρίτη δημοτικού σχολείου μικρού χωριού (κωμόπολης μάλλον) η νεοφερμένη διδασκάλισσα βάζει Παρασκευή μεσημέρι στα παιδάκια έκθεση με θέμα «Μια καλή πράξη που έκανα το σαββατοκύριακο».

Τη Δευτέρα αρχίζουν οι δημόσιες αναγνώσεις των εκθέσεων. Σηκώνεται πρώτη η Μαιρούλα και διαβάζει αργά, καθαρά, όπως της έχουν μάθει οι γονείς της που δουλεύουν στο παντοπωλείο: «Μία-καλή-πράξη: πέρασα-έναν-τυφλό-στο-φανάρι-απέναντι». Το ίδιο λίγο-πολύ έγραψαν και απαγγέλουν όλα τα υπόλοιπα παιδάκια αυτής της τακτικής, πανέμορφης, χαριτωμένης και πεντακάθαρης τάξης (τα συνώνυμα τα βρίσκουν σε ειδικό λεξικό – λυσάρι για το μάθημα της Έκθεσης Ιδεών).

Σηκώνεται πάνω (τελευταίος) ο Τοτός. Λέει κι αυτός λίγο βαριεστημένα: «Η καλή πράξη αυτουνού του σαββατοκύριακου, κυρία δασκάλα Χριστίνα, η καλή πράξη που έκανα εγώ ήταν να περάσω έναν τυφλό απέναντις, μόλις άναψε το κόκκινο φανάρι».

«Μα πόσοι τυφλοί και πόσα φανάρια υπάρχουν σε αυτό το μικρό γραφικό χωριό;», απορεί φωναχτά κι ερωτά ρητορικώς η ατυχής δασκάλα. Για να πάρει αμέσως (από τον Τοτό βεβαίως σε ρόλο κορυφαίου του χορού κι απ' όλη την τάξη – ένα σώμα μια φωνή):

«Μα ένα φανάρι κι ένας τυφλός, κυρία».

«Και τότε γιατί χρειάστηκε ολόκληρη τάξη για να τον περάσει απέναντι;».

Σιγούν όλοι, σα να σκέφτονται. Αμέσως μετά πετάγεται ο Τοττός:

«Μα αφού δεν ήθελε να περάσει απέναντι, κυρία. Αν δεν τον σπρώχναμε όλοι μαζί πώς θα γράφαμε έκθεση; Πού να την βρεις την καλή πράξη εδώ; Δεν έχετε ακούσει την παροιμία που λέει: κακό χωριό τα λίγα σπίτια – μικρό χωριό κακοί γειτόνοι;».

Όχι, δεν την είχε ακούσει ετούτην την παροιμίαν η ταλαίπωρος Χριστίνα. Μήτε αυτήν μήτε άλλες πολλές που έμαθε (θέλοντας και μη) εκείνη την ανεκδιήγητη σχολική χρονιά. Φεύγοντας (υποβάλλοντας την παραίτησή της προς τον τότε Υπουργό Παιδείας, λίγο πριν τη χούντα των συνταγματαρχών και μετά τον αιματοβαμμένο εμφύλιο πόλεμο) έγραψε – εν κατακλείδι, συν τοις άλλοις: «εν Αρφαροίς ου δύναμαι μενείν. Ει μενείν αποθανείν». Και για να μην αποθάνει κι αυτοχειριαστεί μήτε να μπαλαμουτιαστεί από τους φορείς κι εκπροσώπους της ντόπιας κοινωνίας ο παππάς την ήθελε και για νύφη και για ερωμένη – μεσαιωνικά κατάλοιπα), «πήρε των ομματιών της» η κακομοίρα κι όπου φύγει-φύγει. Διασώθηκεν όμως. Αντιθέτως από την τελευταίαν Ποντίαν ιερόδουλον που «…πηδήχτηκε από το παράθυρο αμέσως μόλις επληροφορήθηκεν ότι οι άλλες …πληρώνονταν». Αρκετά για σήμερα. Φτάνει. Σώώώνννειιι!!!

Δρ. Κωνσταντίνος Μπούρας